பெயரோ முகமோ தெரியாத ஒரு டெல்லிச் சகோதரிக்கு 'நிர்பயா' - அச்சமற்றவள் - என்று ஒட்டுமொத்த நாடும் சேர்ந்து பெயர் சூட்டி கௌரவித்து ஏழுமாதம் தான் ஆகிறது.

அது நடந்தது சென்ற டிசம்பரில். டெல்லியில் ஓடும் பேருந்து ஒன்றுக்குள் 2012 டிசம்பர் 16ம் தேதி இரவு, 6 பேர் கொண்ட வன்முறைக் கும்பலால் பாலியல் வன்முறைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டபோதும் அச்சமின்றி எதிர்த்துப் போராடி மரணத்தைத் தழுவியது அந்தப் பெண் வேங்கை. ஏதோ ஒரு குக்கிராமத்திலோ சிற்றூரிலோ மட்டுமல்ல, நாட்டின் தலைநகரிலும் ரவுடிகள் ராஜ்யம்தான் நடக்கிறது என்பதை நிரூபித்த சம்பவம்

அந்தக் காமக் கொடூரன்களில் ஒருவன் சிறுவன் (18 வயது நிரம்பாதவன்) என்று கூறப்பட்டது. அவன் சிறுவன்தானா என்பதை அறிய நடந்த ஆய்வுகள் முடிவடைந்த நிலையில், அதுதொடர்பான தீர்ப்பு கூடியவிரைவில் வெளிவரவுள்ளது. நிர்பயா வழக்கில் வெளியாக இருக்கும் முதல் தீர்ப்பு
சிறுவனாய் இருக்கலாம் - என்று சொல்லப்படுகிற அந்த மிருகம்தான், மிக மிகக் கேவலமான வக்கிரம்பிடித்த தாக்குதல்கள் மூலம் தன்னுடைய தமக்கையின் வயதொத்த நிர்பயாவை அடியோடு நசுக்கி நாசமாக்கியது - என்பதெல்லாம் அப்போது வெளியான செய்திகள்.

சிறுவன் - என்கிற போர்வையில் அந்த மிருகம் கடுமையான தண்டனைகளிலிருந்து தப்பித்துவிடப் போகிறதா - என்பது இன்னும் சில தினங்களில் தெரிந்துவிடும்.

நம்முடைய சகோதரி ஒருத்திக்கு டிசம்பரில் அந்தக் கொடுமை நடந்தது. குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவர்கள் சட்டத்தின் முன் நிறுத்தப்பட்டனர்.

விசாரணைகள் மற்றும் வழக்கின் முடிவில், முதல் தீர்ப்பு ஏழே மாதத்தில் வர இருக்கிறது. இதைப் பார்க்கும் போதுதான், 2008 -   2009ல் ஈழத்தில் நடந்த இனப்படுகொலையின் போது பாலியல் வன்முறைக்கு உட்படுத்தப்பட்ட தமிழ்ச் சகோதரிகளுக்கு மட்டும், நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் ஏன் நீதி கிடைக்கவில்லை என்கிற கேள்வி மனத்தைக் குடைகிறது.
பாலியல் வன்முறைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டோர் ஒருவரோ இருவரோ அல்ல.. ஆயிரமாயிரம் தமிழ்ச் சகோதரிகள். இன்றுவரை அவர்களில் ஒரே ஒருவர் மீதான வன்முறை கூட விசாரிக்கப்படவில்லை, ஒரே ஒரு குற்றவாளி கூட கூண்டில் நிறுத்தப்படவில்லை.

கொடுமை என்னவென்றால், அதே குற்றவாளிகள், இனப்படுகொலையின் போது தப்பிப் பிழைத்த தமிழ் உறவுகள் மத்தியில் இப்போதும் ஆயுதங்களுடன் நடமாடிக் கொண்டிருக்கின்றனர். அவர்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அஞ்சி நடுங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் தமிழ்ச் சகோதரிகள். சுதர்சன நாச்சியப்பனும் நாராயணசாமியும் அவர்களுக்கு அரண் மாதிரி இருப்பார்கள் என்று வெட்கமேயில்லாமல் நம்பிக் கொண்டிருக்கிறோம் நாம்!

குற்றவாளிகளைத் தப்பிக்கவிடுவதில் இலங்கைக்கு எந்தவிதத்திலும் இளைத்தது இல்லை இந்தியா. என்றாலும் நிர்பயா வழக்கு ஓரளவு விரைவாகவே நகர்வதற்கும் குற்றவாளிகள் கூண்டில் நிறுத்தப்படுவதற்கும் காரணமாக இருந்தது, தலைநகர் டெல்லியில் நிர்பயாவுக்காக நியாயம் கேட்டு மாணவர்களும் இளைஞர்களும் அச்சமின்றி ஆவேசமாகப்  போராடியது தான்.

ஈழத்தில் பாதிக்கப்பட்ட சகோதரிகளுக்காக, அங்கேயிருந்து கூட அல்ல, இங்கேயிருந்து நாம் உறுதியோடு போராடி நியாயம் கேட்டிருந்தால் கூட, இந்நேரம் குற்றவாளிகள் கூண்டில் நிறுத்தப்பட்டிருப்பார்கள். நாம் தான், கல்தோன்றி மண்தோன்றா காலத்திலிருந்தே வாளை உறையில் வைத்துவிட்டு வாலை மட்டும் ஆட்டுகிற சமூகமாயிற்றே! வாயைத் திறப்போமா?

அதனால்தான், நிர்பயாவுக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமைக்கு, ஓராண்டுக்குள் நியாயம் கிடைப்பதற்கான அறிகுறிகள் தென்படும் நிலையில், 4 ஆண்டுகள் ஆகியும் பாதிக்கப்பட்ட  ஆயிரக்கணக்கான தமிழ் உறவுகள் விஷயத்தில் எந்த சட்ட நடவடிக்கையும் இன்றுவரை எடுக்கப்படவில்லை.

அப்படி எடுக்கப்படுவதற்கான அறிகுறி கூட தென்படவில்லை.
பாலியல் வன்முறை - கற்பழிப்பு - கேங் ரேப் - என்கிற பொதுவான பெயர்களிலேயே குறிப்பிடப்பட்டாலும், நிர்பயாவுக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமையும், ஈழத் தமிழ்ச் சகோதரிகளுக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமையும் முழுக்க முழுக்க வேறுபட்டவை.  நிர்பயாவை நாசமாக்கியது, குடிபோதையிலிருந்த மிருகங்களின் காமவெறி அல்லது மனவக்கிரம். அந்த மிருகங்கள் தங்களுக்குள் அதுபற்றித் திட்டமிட்டிருக்கக் கூடும், தங்களுக்குள் அதுபற்றிப் பேசியிருக்கக் கூடும் என்பதை நான் மறுக்கவில்லை.

ஈழத்தில் நடந்ததோ, இறையாண்மை கொண்ட ஒரு அரசாங்கத்தால் முன்கூட்டியே மிக மிகக் கவனமாகத் திட்டமிடப்பட்டு, அதனுடைய ராணுவத்துக்கும் பாதுகாப்புப் படைகளுக்கும் பாலியல் வன்முறையின் அவசியம் பற்றி முன்னதாகவே விளக்கமாகவும் விரிவாகவும் எடுத்துச் சொல்லப்பட்டு அரங்கேற்றப்பட்டிருக்கும் கொடுமை. இரண்டும் எப்படி ஒன்றாக முடியும்?

கிரெனெடாவின் கறுப்பினச் சகோதரி கிமாலி பிலிப் தொடங்கி, மனித உரிமைகளுக்காக சர்வதேச அரங்கில் தொடர்ந்து குரல் கொடுக்கும் பலரும், ஈழத்தில் நடந்த இனப்படுகொலை மட்டுமில்லாமல் பாலியல் வன்முறையும் முன்கூட்டியே திட்டமிடப்பட்டது என்று தெளிவாகக் குறிப்பிடுகின்றனர். கற்பழிப்பை ஓர் ஆயுதமாக இலங்கை ராணுவ மிருகங்கள் பயன்படுத்தின - என்பது அவர்களது பகிரங்கமான குற்றச்சாட்டு. சிங்கள மிருகங்களிடமிருந்தோ, அதன் இந்திய நண்பர்களிடமிருந்தோ இந்தக் கடுமையான குற்றச்சாட்டுக்கு இன்றுவரை பதிலில்லை.

பாதிக்கப்பட்ட ஆயிரமாயிரம் தமிழ்ச் சகோதரிகளை நேசிக்கும் அளவுக்கு, நிர்பயாவையும் நேசிக்கிறோம் நாம். அதே சமயம், அடிப்படை வித்தியாசத்தையும் அறிந்திருக்கிறோம். 'அவள் ஒரு பெண்' என்கிற ஒரே பார்வையுடன்தான், ஆறு மிருகங்களும் சீரழித்தன நிர்பயாவை. நமது தமிழ்ச் சகோதரிகள் வெறும் பெண் என்பதற்காகச் சீரழிக்கப்படவில்லை... 'தமிழ்ப் பெண்கள்'  என்பதற்காகச் சீரழிக்கப்பட்டுள்ளனர், சீரழிக்கப்பட்டு வருகின்றனர். இப்படித்தான் சீரழிக்க வேண்டும் - என்று முன்னதாகவே தங்களுக்குச் சொல்லித்தரப்பட்டதை இலங்கை ராணுவ வெறியர்கள் செய்து காட்டியுள்ளனர். அவர்களைப் பொருத்தவரை, அது ஒரு ராணுவ நடவடிக்கை, ராணுவப் பயிற்சி. 

அண்மையில் 'சங்கதி' என்கிற இந்திய ஊடகத்தில்  வெளியிடப்பட்டுள்ள ஆய்வுக் கட்டுரை ஒன்று இலங்கை இனவெறி அரசின் திட்டமிட்ட பாலியல் வன்முறைகளைத் தோலுரிக்கிறது. 'கற்பழிப்பு: இனப் படுகொலையில் இலங்கையின் ஆயுதம்' என்கிற தலைப்பிலான அந்தக் கட்டுரையை டாக்டர் என். மாலதியும் ஆர்.எம். கார்த்திக்கும்  இணைந்து எழுதியிருக்கின்றனர். டாக்டர் மாலதி, வடகிழக்கு மனித உரிமைகள் செயலகத்தின் முக்கிய உறுப்பினர்.

கார்த்திக், பிரிட்டனின் எஸ்ஸெக்ஸ் பல்கலைக் கழக ஆராய்ச்சியாளர்.

ஈழத் தமிழ்ச் சகோதரிகள் மீதான பாலியல் அத்துமீறல்கள் எதுவுமே தனிப்பட்ட ஒருவர் தன்னிச்சையாக இழைத்த மனித உரிமை மீறல் அல்ல, அனைத்துமே திட்டமிட்டு நிகழ்த்தப்பட்டவை - என்கிற வலுவான குற்றச்சாட்டை முன்வைக்கிறது கட்டுரை. இந்த ஆண்டு பிப்ரவரியில், மனித உரிமை கண்காணிப்பகம் (ஹியூமன் ரைட்ஸ் வாட்ச்) சமர்ப்பித்த 140 பக்க அறிக்கை குறித்தும் பேசுகிறார்கள் மாலதியும் கார்த்திக்கும்.

'உங்களுக்கு நாங்கள் பாடம் புகட்டுவோம் - தமிழர்களுக்கு எதிரான இலங்கை பாதுகாப்புப் படையினரின் பாலியல் வன்முறைகள்' என்பதுதான் அந்த 140 பக்க அறிக்கையின் தலைப்பு. உங்களுக்கு நாங்கள் பாடம் புகட்டுவோம் - என்கிற தலைப்பே உணர்த்திவிடுகிறது பல விஷயங்களை! மீண்டும் மீண்டும் பாலியல் வன்முறைக்கு உட்படுத்தப்பட்ட 75 பேர் பற்றி அதில் பேசப்பட்டிருக்கிறது. அவர்களில் பலரும், போர் முடிந்ததாக இலங்கை அறிவித்தபிறகு பாலியல் வன்முறையால்  நசுக்கப்பட்டவர்கள்.

75 பேர் என்பது, பாதிக்கப்பட்ட எண்ணற்றோரில் ஒரு சிறு பகுதியினர்தான். அவர்களுக்கு நடந்த கொடுமை எதுவும் தன்னிச்சையாகவோ, வெறும் பாலியல் இச்சையாலோ  செய்யப்பட்டவை அல்ல. இந்தப் பாலியல் வன்முறைகள் முன்கூட்டியே திட்டமிடப்பட்டவை, எப்படியெப்படியெல்லாம் பாலியல் சித்திரவதை செய்யலாம் என்று கவனமாக கலந்து ஆலோசித்து முடிவுசெய்யப்பட்டவை, ஆழ்ந்து சிந்தித்து அமல்படுத்தப்பட்டவை.

தமிழர்களை வலுக்கட்டாயமாக அடக்கவும், அச்சத்தில் ஆழ்த்தவும் பாலியல் வன்முறையைப்  பயன்படுத்தினர் - என்றெல்லாம் விவரிக்கிறது அந்த அறிக்கை.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன், வட இந்தியாவின் ஒரு பகுதியில் தனது நிலத்தை விட்டு அகல மறுத்த எளிய விவசாயி ஒருவரை பஞ்சாயத்தில் நிறுத்தி, 'உன் குடும்பத்தையே கற்பழித்துவிடுவோம், மரியாதையாகப் போய்விடு' என்று மிரட்டிப் பணியவைத்த அராஜகம் நடந்ததே, அதுதான் ஈழத்தில் நடந்திருக்கிறது. சுய உரிமைக்காகப் போராடும் மக்களை நசுக்க, அவர்களது சுய கௌரவத்தை அசிங்கப்படுத்தும் ஒரு அருவருப்பான வேலையில் அரசாங்கமே இறங்குகிறது என்றால், என்ன அர்த்தம்? அலரி மாளிகை என்பது அதிபரின் மாளிகையா, அல்லது பாதுகாப்புப் படைகளுக்குக் கூட்டிக் கொடுக்கும் ஏஜெண்டுகளின் அலுவலகமா?
 

பிரிட்டனுக்கான மனித உரிமைகள் கண்காணிப்பகத்தின் இயக்குநர் டேவிட் மெப்பாம், இலங்கை பாதுகாப்புப் படையினரின் பாலியல் அத்துமீறல்கள் பற்றி விசாரிக்க சர்வதேச சுதந்திர விசாரணை மிகமிக அவசியம் - என்கிறார்.
இவ்வளவு தெரிந்துவைத்திருக்கும், இவ்வளவு பேசும் இதுபோன்ற அமைப்புகள், 'திட்டமிட்ட இனப்படுகொலை நடவடிக்கைகளின் ஒரு பகுதி தான் இந்தப் பாலியல் வன்முறைகள்' என்று வெளிப்படையாகப் பேசத் தயங்குவது ஏன்?
மனித உரிமைகள் கண்காணிப்பகத்துக்குத் தகவல் கொடுக்கும் ஒரு ஐ.நா. அதிகாரி, மிக மிக முக்கியமான உண்மை ஒன்றை அம்பலப்படுத்தியிருக்கிறார்.

2009ல் போரின் உச்சத்தில், உயிரச்சத்தால் மோதல் நடந்த பகுதிகளிலிருந்து வெளியேறிய பெண்களில் பெரும்பான்மையானவர்கள் ராணுவத்தின் பாலியல் வெறிக்கு இரையானதாகவும், பாலியல் வன்முறை மிகமிக மோசமான அளவுக்குப் போய்விடவே, இதைக் காட்டிலும் செத்துத் தொலைப்பதே மேல் என்கிற முடிவுடன் மீண்டும்   மோதல் நடந்த பகுதிகளுக்கே அந்தப் பெண்கள் திரும்பியதாகவும் அவர் தெரிவித்துள்ளார்.

'விடுதலைப் புலிகள் தங்கள் பாதுகாப்புக்காக அப்பாவி மக்களை மனிதக் கேடயமாகப் பயன்படுத்தினர், அவர்களை நகரவிடவே இல்லை' என்கிற கோயபல்ஸ் பிரச்சாரத்தில் இறங்கியிருப்பவர்கள், நடந்த கொடுமைகளை மூடி மறைப்பதற்காக இல்லாமல் வேறு எதற்காக இப்படிப் பேசக்கூடும்!

இவர்கள் சொல்வது மாதிரி, போர் முடிந்த - அமைதி திரும்பிய இலங்கையில் தமிழ்ச் சகோதரிகள் மீதான பாலியல் வன்முறைகள் தலைவிரித்து ஆடுகிறதே... ஆதாரங்களுடன் அவை வெளியாகிறதே.. இந்த விவஸ்தை கெட்ட ஜென்மங்களின் காதில் அது விழுகிறதா இல்லையா?

ஒன்று பட்ட இலங்கை கோட்பாட்டைக் காப்பாற்றவே தமிழர் பகுதிகளில் சிங்களர் - சிங்களத் திணிப்பு, பௌத்த விகார்கள், ராணுவ மயம்.... இதை எதிர்க்க எவரும் துணிந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகத் தமிழினத்தை அச்சுறுத்தும் ஆயுதமாகப் போருக்குப் பிறகும் கற்பழிப்புக் கொடுமை.... வேறென்ன காரணம் பாலியல் கொடுமைகள் தொடர?

'இந்த நாட்டுக்கு கலப்பினம்தான் தேவை' என்று ஒரு  பொலிகாளை திமிராகப் பேசலாம்.... ராஜபட்சே என்கிற ஒரு அரசாங்கத் தலைவன் அப்படிப் பேசினால் அதற்கு என்ன அர்த்தம்? ராணுவத்துக்கு இதன் மூலம் ராஜபட்சே என்ன சொல்லித் தருகிறான் - என்பதைப் புரிந்துகொள்ள மனித உரிமை கண்காணிப்பகம் போன்ற அமைப்புகளுக்கு புதிதாக ஏதேனும் டிக்சனரி

2009க்கு முன், மனித உரிமைகள் கண்காணிப்பகம் போன்ற இத்தகைய அமைப்புகள், 'குழந்தைப் போராளிகள்', 'கட்டாயப்படுத்தி ஆள் சேர்த்தல்' என்றெல்லாம் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் மீது புழுதிவாரித் தூற்றுவதிலேயே குறியாக இருந்தார்கள்.

தாய் தந்தையைப் போரில் இழந்த ஒரு 6 வயது குழந்தையை குழந்தைகள் காப்பகத்துக்கு புலிகள் அழைத்துச் சென்ற காட்சியைப் புகைப்படம் எடுத்து வெளியிட்டு, 'புலிகள் இயக்கத்தின் மிகக் குறைந்த வயது குழந்தைப் போராளி' என்றெல்லாம் செய்தி வெளியிட்டு, தங்கள் தாய்மண்ணின் விடுதலைக்காக உயிரைக் கொடுத்துப் போராடிய அந்த சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களை இதுபோன்ற அமைப்புகள் திட்டமிட்டு கொச்சைப்படுத்திய நிகழ்வுகளை மாலதி போன்றவர்கள் இதற்கு
அப்போதெல்லாம், இலங்கை ராணுவத்தின் திட்டமிட்ட பாலியல் வன்முறைகள் பற்றிப் பேசியதே இல்லை இந்த அமைப்புகள். இவர்கள் எவ்வளவு 'நேர்மையானவர்கள்' என்பதை இதிலிருந்து நாம் புரிந்துகொள்ள முடியும். சரியான நேரத்தில் பேசியிருந்தார்களென்றால், இதுபோன்ற கொடுமையான பாலியல் வன்முறைகளையும்..... ஏன்....

இனப்படுகொலையையும் கூட  இவர்களால் தடுத்திருக்க முடியும். கொலை நடந்தபோது எட்ட இருந்து வேடிக்கை பார்த்துவிட்டு, இப்போது அவசர அவசரமாக பிரேதப் பரிசோதனையில் இறங்கியிருக்கிறார்கள் இந்த
இன்று நேற்றா நடக்கிறது அந்தக் கொடுமை! எழுத்தில் கொண்டுவரவே சங்கடப்படுகிற பேருண்மையாக இந்தப் பாலியல் வன்முறைக் கொடுமை ஈழத்தில் நீண்ட நெடுங்காலமாக  இருந்தது, இருக்கிறது. கைதடி கிருஷாந்தியோ, குமாரபுரம் தனலட்சுமியோ, அந்தோணி சின்னமுத்து மாலாவோ, என்னுடைய மட்டக்களப்பு புனிதவதியோ - நினைக்கும்போதே நமது கண்களை நனைத்துவிடுபவர்கள்.

அவர்கள் அனுபவித்த வேதனைகளை எழுத்தில் கொண்டுவருவதென்பது இயலாததும் கூட! பாதிக்கப்பட்ட எவ்வளவோ பேரில் இவர்கள் ஒரு '
தன்மானத்துடன் வாழ்ந்த கௌரவமான ஓர் இனத்தைத் தலைகுனியச் செய்யத்தான், அதன் மன உறுதியைத் தகர்க்கத்தான் பொலிகாளைகள் மாதிரி தமிழ்மண்ணில் திரிகிறார்கள், பாழாய்ப்போன எங்கள் பாரதத்தின் நண்பர்கள். இதன்மூலம் இலங்கையின் ஒருமைப்பாட்டைத் தூக்கி நிறுத்தி
இதைத்தான், மாலதி - கார்த்திக் கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் இடம்பெற்றுள்ள ஒரு கவிதை கோபத்துடன் சுட்டிக்காட்டுகிறது. 

கனத்த மனத்துடன்தான், ஆங்கிலத்தில் இருக்கும் அந்தக் கவிதையைத் தமிழில் தருகிறேன். அப்படியும் கடைசி இரு வரிகளை மொழிபெயர்க்கும் மனத்துணிவு எனக்கு இல்லை. எனவே, ஓரளவு சுமாரான மொழிபெயர்ப்பில், கடைசி வரிகளைத் தவிர்த்துவிட்டு அந்தக் கவிதையைத்
"என் தமிழ்ச் சகோதரியே!

இலங்கைத் தீவில் அமைதி நிலவ என்ன செய்திருக்கிறாய் நீ?.........................
...............................................
.................................................
சிங்களத் தீவின் ஒருமைப்பாட்டைக் காப்பாற்ற வேண்டுமாம் அவர்களுக்கு.... தமிழ்ச் சகோதரிகளின் கற்பு நலனை நாசப்படுத்தி ஒருமைப்பாட்டைத் தூக்கிப் பிடிப்பார்களாம்... 

உறுப்பாயுதத்துடன் அலைகிறார்கள் பேடிகள்! தமிழினம் உயிராயுதத்துடன் எழுந்துவந்த வரலாற்றை அவர்கள் மறக்கக் கூடாது. 

 

தமிழீழக் கனவுடன் போராடிய பிரபாகரனின் தோழர்களுடைய சுண்டுவிரல் கூட சிங்களச் சகோதரிகளை நோக்கி நீண்டதில்லை - என்கிற வரலாற்றையும் அந்தப் பேடிகள் ஒருமுறை நினைத்துப் பார்க்கவேண்டும். அதனால்தானே புலிகள் மாவீரர்களாகவும், இவர்கள் மகாவம்சப் பேடிகளாகவும் அடையாளம் காணப்படுகிறார்கள். வேறென்ன?

பிரபாகரனின் தலைமையில் ஈழத்தமிழ் உறவுகளின் நேர்மையான, ஒழுக்கமான போர்முறைகள் தெரிந்தும், இப்படியொரு கேவலமான பாலியல் வன்முறையில் இறங்குகிறார்கள் என்றால், இதற்கான விலையை அந்தப் பேடிகள் கொடுக்காமல் போய்விடுவார்களா என்ன? நான் சொல்லவில்லை இதை... கோதபாயவின் கூலிப்படையால் கொல்லப்பட்ட சிங்களப் பத்திரிகையாளன் லசந்த இதைத்தான் சொன்னான்....

அது அடுத்த இதழில்....