''இந்திய இராணுவத் தளபதி ஜெனரல் பிக்ரம் சிங் கடந்த மாத நடுப்பகுதியில் கொழும்புக்கு மேற்கொண்ட நான்கு நாள் பயணத்தின்போது கிளர்ச்சி முறியடிப்புப் போர்முறையில் இந்திய இராணுவத்தினருக்கு பயிற்சி அளிக்க முன்வருவதாக மீளவும் நான் தெரிவித்துள்ளேன்.

கிளர்ச்சி முறியடிப்பு போர்முறையில் (counter insurgency warfare) நாம் பயிற்சிநெறிகளை வடிவமைத்துள்ளோம்.

தீவிரவாதத்தினால் பாதிக்கப்பட்டுள்ள நாடுகளுக்கு அவற்றை வழங்குவதற்கு தயாராகவே உள்ளோம். எமது இந்தப் பயிற்சி உதவி தேவையா என்பதை இந்திய இராணுவத் தளபதி ஜெனரல் பிக்ரம் சிங் தான் தீர்மானிக்க வேண்டும்'' என்று கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷ குறிப்பிட்டிருந்தார்.

இதிலிருந்து ஒரு விடயம் மிகத் தெளிவாகியுள்ளது. இலங்கை இராணுவத்தின் கிளர்ச்சி முறியடிப்பு போர்முறைப் பயிற்சிநெறிகளுக்கு தமது படையினரை அனுப்புவதற்கு இந்தியா பின்நிற்கிறது என்பதே அது.

இந்திய இராணுவத்துக்குப் பயிற்சி அளிக்கத் தயார் என்று தாம் ஏற்கனவே கூறியதை கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷ உறுதிப்படுத்தியுள்ளார்.

ஆனால், அவ்வாறு அவர் பயிற்சி அளிக்க முன்வந்தபோதும் இந்தியா இதுவரை அதற்குப் பச்சைக்கொடி காண்பிக்கவில்லை.
அதனால் தான், இந்த விடயத்தில் தீர்மானம் எடுக்கவேண்டிய பொறுப்பு இந்திய இராணுவத் தளபதி ஜெனரல் பிக்ரம் சிங்கின் கையில் தான் உள்ளது என்று கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷ கூறியுள்ளார்.

இந்திய இராணுவத்தினருக்கு கிளர்ச்சி முறியடிப்புத் துறையில் பயிற்சிகளை அளிக்க இலங்கை அரசாங்கம் விரும்புகிறது.
அதற்குக் காரணம், இலங்கை இராணுவம் வடிவமைத்துள்ள, கிளர்ச்சி முறியடிப்பு போர்முறைப் பயிற்சிகளை சர்வதேச அளவில் பிரபல்யப்படுத்தி, அங்கீகாரம் ஒன்றைப் பெற்றுக்கொள்வதுதான்.

விடுதலைப் புலிகளின் ஆயுதப் போராட்டத்தை முற்றாக அழித்த அனுபவத்தைக்கொண்டு தான், இலங்கை இராணுவம் இந்தப் பயிற்சி நெறியை வடிவமைத்துள்ளது.

விடுதலைப் புலிகளைத் தோற்கடித்த அனுபவங்களை இலங்கை இராணுவத்திடம் இருந்து பெற்றுக்கொள்வதற்கு இந்தியா உள்ளிட்ட பெரும்பாலான நாடுகள் ஏற்கனவே முயன்றிருந்தன.
ஆனாலும் இதனை ஒரு வடிவமைக்கப்பட்ட ஒரு பயிற்சிநெறியாக ஏற்றுக்கொண்டு, தமது படையினரை அதற்கு அனுப்ப இந்திய இன்னமும் தயாராகவில்லை.

இது, இலங்கைப் படையினரின் போர் அனுபவங்களின் அடிப்படையிலான இந்தப் பயிற்சிநெறியை இந்தியா அங்கீகரிக்க மறுக்கிறதா? என்ற சந்தேகத்தை கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷவுக்கு ஏற்படுத்துகிறது போலும்.

அதனால் தான் அவர், இந்திய இராணுவத்தினருக்குப் பயிற்சி அளிக்கத் தயார் என்று மீளவும் கூறியுள்ளதாகவும், தீர்மானிக்கும் பொறுப்பு இந்தியத் தளபதியிடமே உள்ளதாகவும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இந்தப் பேட்டியின் இன்னொரு கட்டத்திலும் அந்த மனோநிலையை உணர முடிகிறது.

இந்திய ஆயுதப்படைகளுடன் நாம் நல்ல உறவுகளை வைத்துக் கொண்டுள்ளோம்.

ஆண்டுதோறும் 800 இலங்கைப் படையினர் இந்திய இராணுவப் பயிற்சி நிலையங்களுக்குச் செல்கின்றனர்.
இராணுவ ஒத்துழைப்பு என்பது, பயிற்சிநெறியில் பங்கேற்பது, இருதரப்பு கூட்டுப் பயிற்சிகளில் பங்கேற்பதுதான்.

ஆனால் இதுவரை இந்தியாவுடன் கூட்டுப்பயிற்சிகளே அதிகமாக இடம்பெற்றுள்ளன என்று அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இது பயிற்சிநெறிகளில் அந்த ஒத்துழைப்பு அதிகரிக்கவில்லை என்பதைப் புலப்படுத்துகிறது.

ஆண்டுக்கு 800 இலங்கைப் படையினர் இந்தியாவில் பயிற்சிக்காக செல்கின்றபோதும், இலங்கையில் பயிற்சிக்காக இந்தியப்படையினர் எவரும் வருவதில்லை.

எப்போதாவது. அதிகாரிகள் பயிற்சிநெறிக்கு விரல் விட்டு எண்ணிவிடக்கூடிய இந்தியப்படை அதிகாரிகள் அனுப்பப்படுகின்றனர். அதற்கு அப்பால் எந்தவொரு பயிற்சிக்காகவும் இந்திய இராணுவ அதிகாரிகள் இலங்கை வருவதில்லை.

இலங்கை இராணுவத்துடனான கூட்டுப் பயிற்சிகளுக்கும் கூட, இந்திய இராணுவ அதிகாரிகள் இதுவரை வரவில்லை.

கடந்த செப்டெம்பரில் வாகரையில் இலங்கை இராணுவத்தினால் நடத்தப்பட்ட `ஒப்பரேசன் நீர்க்காகம்` போர் பயிற்சியில், இந்திய இராணுவத்தின் எட்டுப்பேர்கொண்ட குழுவொன்று பங்கேற்கும் என்று அறிவிக்கப்பட்டது.

கொழும்பில் உள்ள கொத்தலாவல பாதுகாப்பு பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டப்படிப்புக்காக ஒரு சில இந்திய இராணுவ அதிகாரிகள் அனுப்பப்படுகின்றனர்.

ஆனால், சீனா, பாகிஸ்தான், பங்காளதேஷ் உள்ளிட்ட நாடுகளின் இராணுவ அணிகள் இதில் பங்கேற்றபோதும், இந்திய இராணுவ அணி பங்கேற்கவில்லை. அவதானிப்பாளராக மட்டும் இந்திய இராணுவ அதிகாரிகள் பங்கேற்றனர்.

அதற்கு இலங்கையுடனான பாதுகாப்பு உறவுகளுக்கு தமிழ்நாட்டில் இருந்து கிளம்பிய எதிர்ப்பே காரணம் என்று கூறப்பட்டாலும், அது முற்றிலும் சரியானதா என்பது சந்தேகம் தான்.

எனினும், விடுதலைப் புலிகளுடனான போர்முடிவுக்கு வந்த பின்னர், முதல்முறையாக இலங்கை இராணுவத்துடன் ஒரு மூன்று வாரகால கூட்டுப் பயிற்சியை இந்திய இராணுவம் கடந்த மாத இறுதியில் நடத்தி முடித்துள்ளது.

இமாசலப் பிரதேசத்தில் உள்ள நஹான் சிறப்புப் படைப் பயிற்சி நிலையத்தில்தான் இந்தக் கூட்டுப் போர்ப்பயிற்சி இடம்பெற்றது. இதில் இருநாட்டு சிறப்புப்படையினரும் கூட்டுப் பயிற்சிகளை மேற்கொண்டிருந்தனர்.

ஆனாலும் இலங்கை இராணுவம் வரைந்துள்ள கிளர்ச்சி முறியடிப்பு போர்முறைப் பயிற்சிநெறிக்கு சர்வதேச அங்கீகாரத்தைப் பெறுவதற்கு இந்தியாவின் உதவியை இலங்கை நாடுவதாகத் தெரிகின்றது. இந்தியா இதுவரை அதற்கு சாதகமான கருத்தை வெளிப்படுத்தவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

கிளர்ச்சி முறியடிப்புப் போர்முறைப் பாடநெறியைக் கற்க தமது படையினரை இலங்கைக்கு அனுப்ப இந்தியா தயங்குகிறது என்பதையே கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷவின் கருத்து வெளிப்படுத்துகிறது.

சில மாதங்களுக்கு முன்னர் பாதுகாப்புச் செயலர் கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷ சூடானுக்கு பயணம் மேற்கொண்டிருந்தபோது, அந்த நாட்டுப் படையினருக்கு கிளர்ச்சி முறியடிப்பு போர்முறையில் பயிற்சி அளிக்க முன்வந்திருந்தார்,

அதுபோல, உள்நாட்டுப் போரில் சிக்கியுள்ள வேறும் பல ஆபிரிக்க நாடுகளுக்கும் பயிற்சி அளிக்கவும் இலங்கை முன்வந்துள்ளது.

எனினும், இந்தியா போன்ற நாடுகளின் பங்கேற்பு இருந்தால்தான் அந்தப் பயிற்சிநெறி பெறுமதியானதாக கணிக்கப்படும் சூழல் உள்ளது. இருந்தாலும் இந்தியா அதற்கு தயங்குகிறது போலுள்ளது. அதற்காக இந்தியா, இந்தப் பயிற்சிநெறிக்கு எதிர்காலத்தில் தமது படையினரை அனுப்பாது என்று கருதமுடியாது.

இந்தியாவுக்கு இதில் ஒரு தயக்கம் உள்ளது. கிளர்ச்சி முறியடிப்பு என்பது தனியே இராணுவரீதியான ஒரு அம்சம் மட்டுமல்ல.
கிளர்ச்சி முறியடிப்பு போர்முறை இரண்டு விதமானது. ஒன்று நேரடியானது. இது மரபுரீதியான போர் நடவடிக்கைகளை உள்ளடக்கியது. இரண்டாவது மறைமுகமானது. பிரசாரம், உளவியல் நடவடிக்கைகள், படுகொலைகள் போன்றவற்றை உள்ளடக்கியது.

கிளர்ச்சி முறியடிப்பில் இராணுவம் மட்டும் தொடர்புபடுவதில்லை. அதற்கும் அப்பால், துணை ஆயுதக்குழுக்களும், அரசியல், பொருளாதார, உளவியல் நடவடிக்கைகளும் இதற்கு அவசியமானவை.

இலங்கை இராணுவம் போரின் மூலம் புலிகளின் ஆயுதப்போரை அடக்கியுள்ளபோதிலும், அதற்கு அப்பால் அந்தக் கிளர்ச்சிக்கான காரணிகளை முற்றாக களையவில்லை.

அதனால்தான் போர் முடிந்து மூன்றரை ஆண்டுகளுக்குப் பின்னரும், பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டத்தைத் தூக்கிக்கொண்டு திரியவேண்டியுள்ளது.

ஒரு போர் நடவடிக்கையில், இலங்கை இராணுவத்தின் ஆற்றலை இந்தியா மதித்தாலும், கிளர்ச்சியை முற்றிலும் அடக்குவதில் முழுவெற்றி பெறப்படவில்லை என்று கருதுவதால் இதனை முழுமையான பயிற்சிநெறியாக இந்தியா ஏற்கத் தயங்கலாம்.

அதைவிட, கிளர்ச்சி முறியடிப்பு என்பது இந்தியாவுக்கு புதியதொரு விடயம் அல்ல. இலங்கைக்கு முன்னதாக, இந்தியாவே இந்தத் துறையில் முன்னோடி வெற்றியைப் பெற்றது என்பதும், அதன் அனுபவங்களை இலங்கை ஏற்கனவே பெற்றுக்கொண்டன என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கன.

காலிஸ்தான் என்ற தனிநாடு கோரிப் போராடிய சீக்கியர்களின் போராட்டத்தை இந்தியா முழுமையாகவே அடக்கியிருந்தது. அதுபோல காஷ்மீரிகளும், கூர்க்காக்கிகளும், நாகா, மிசோ இனமக்களும் நடத்திய தனிநாடு கோரிய ஆயுதப் போராட்டங்களையும் இந்தியா கணிசமான அளவுக்கு அடக்கிவிட்டது.

1980களின் இறுதிப்பகுதியிலும், 1990களிலும் இந்தியா எதிர்நோக்கிய தனிநாடு கோரிய கிளர்ச்சி ஆபத்துகள் இன்றில்லை, இந்தியாவுக்கு இப்போது பிரச்சினையாக உள்ளது மாவோக்களின் ஆயுதப்போராட்டம் தான்.

பஞ்சாபில் சீக்கியர்களின் போராட்டத்தை அழிப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்தவரான எம்.எஸ்.கில், இலங்கையுடன் ஏற்கனவே தனது போர் அனுபவங்களை பகிர்ந்துகொண்டவர்.

அதுமட்டுமன்றி, மிசோராமில் உள்ள வைரெங்ரீ என்ற இடத்தில் இந்திய இராணுவம் ஒரு கிளர்ச்சி முறியடிப்பு மற்றும் காட்டுப் போர்முறைப் பயிற்சிப் பாடசாலை ஒன்றை நடத்தி வருகிறது.
இது உலகப் புகழ்பெற்றது. அமெரிக்கா, பிரித்தானியா, இஸ்ரேல், ரஷ்யா, பிரான்ஸ் போன்ற முன்னணி நாடுகளின் இராணுவக் குழுக்கள் இங்கு பயிற்சி பெறுகின்றன.

விடுதலைப் புலிகளைத் தோற்கடிப்பதற்கான பயிற்சிகளை இலங்கை இராணுவமும் இங்குதான் பெற்றிருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இதனால் கூட இலங்கைப் பயிற்சியை இந்தியா தவிர்க்க முனையலாம்.

இவற்றுக்கப்பால், இந்தியா ஒதுங்கி நிற்பதற்கு ஒரு காரணமாக, இலங்கை இராணுவம் மீதான போர்க்குற்றச்சாட்டுக்களையும் புறக்கணித்து விடமுடியாது.

புலிகளை அடக்குவது என்ற பெயரில் நடத்தப்பட்ட போரில், பொதுமக்களுக்கு பேரழிவு ஏற்படுத்தப்பட்டதையும், மனித உரிமைகள் மீறப்பட்டதையும், மோசமான முன்னுதாரணமாகவே எந்தவொரு நாடும் கருதும்.

இந்தியாவும் அதற்கு விதிவிலக்காக முடியாது.

ஏற்கனவே இலங்கையுடனான பாதுகாப்பு ஒத்துழைப்புக்கு தமிழ்நாட்டில் எதிர்ப்புகள் தெரிவிக்கப்பட்டுவரும் நிலையில்.

இத்தகைய மோசமான முன்னுதாரணம் உள்ள ஒரு நாட்டில் பயிற்சிக்காக படையினரை அனுப்ப இந்தியா தயங்கலாம்.
இந்தியாவின் தயக்கம் நிரந்தரமானதாக இல்லாது போனாலும், அது இலங்கைக்கு உறுத்தலாக உள்ளது என்பதை மட்டும் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.

சுபத்ரா.